'Zotjes worden ze genoemd, de spelende jongetjes op oud chinees porselein. Op een hoge wit-blauwe vaas uit de 17e staan er 2 afgebeeld: Een met een groot lotusblad boven zijn hoofd en zijn vriendje op een stokpaardje. Dit laatste jongetje heeft een treurig mondje en juist hij is de hoofdpersoon in het prentenboek geworden. Zijn naam is Kang en op de eerste pagina vertelt hij over de dag dat hij geschilderd werd. Het penseel van de schilder gleed uit, zodat zijn mondhoeken naar beneden zijn gaan wijzen. 'Vanaf die dag, meer dan 300 jaar geleden, ben ik bedroefd. Niemand om mij te bevrijden, want niemand heeft mij ooit geluk toegewenst.'
Maar nu is het moment blijkbaar gekomen. de conservator doet de deur van de vitrine open. Ze steekt haar hand uit en pakt de vaas en glimlacht om de mooie beschildering.Plotseling schrikt ze.Ze kijkt nog eens goed.'De kleine jongen is verdrietig,' zegt ze in zichzelf.'Ik wou dat ik hem gelukkig kon maken.' Dan waait er een betoverde wind. De conservator staart verbaasd naar de lege plek op de vaas. Een magische wind heeft de jongen bevrijd, die dan -met zijn wijze stokpaardje als gids- aan een avontuur begint door de chinese cultuurgeschiedenis. Een reis waarop tal van gelukbrengende dieren zich bij hem aansluiten: een Draak, Leeuw-Hond, Olifant, Mandarijneenden en Feng-Huang. Een reis waarop hem uiteindelijk duidelijk wordt dat geluk soms wordt gevonden als je het het minst verwacht!
Citaat uit 'een kom vol geluk',van Amalia Baracs, p25, VA editie 3
tentoonstelling keramiekmuseum Princessehof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten